Qué más..?

Excuseer me, iets te lang geleden dat ik een verhaaltje heb geplaatst. Karlijn had de afgelopen weken stress voor school. Ze kwam er achter dat het iets meer was dan ze dacht en aangezien ze de afgelopen maanden dacht dat ze hier was om te werken, reizen en feesten... ja dan kan weleens je schoolwerk vergeten. Eindgoed algoed, stage mooi afgesloten met een 8,5.
Laatste stageweken waren erg leuk! Adole Isis bestond 10 jaar dus tijd voor een feestje met veel eten en muziek. Daarnaast ben ik mee geweest naar verschillende scholen om preventievoorlichting te geven. Met de tienermoeders heb ik mij vooral gericht op de groepsdynamica die langzaam verbeterd. Daarbij heb ik mijn collega´s betrokken tijdens de activiteiten die gericht zijn op de groepsdynamica. De tienermoeders waren erg enthousiast tijdens de activiteiten en konden steeds beter op een respectvolle en leuke manier met elkaar samenwerken. Ik hoop dat ik mijn collega´s genoeg heb betrokken bij de activiteiten en heb laten zien hoe belangrijk het is om de tienermoeders positief te benaderen zodat ze hier ook mee bezig blijven als ik weg ben.

En dan... it´s all about the money, money, money.
Zoals jullie op Facebook konden volgen zijn de eerste drie maanden van het kinderdagverblijf betaald voor twee kinderen. Vanaf september gaat er nog een kindje naar toe, hij wordt dan 1 jaar. Voor minstens één jaar ga ik het kinderdagverblijf betalen. Ik maak om de drie maanden geld over. Daarbij hou ik contact met de sociaal werker van Adole Isis en met de directrice van het kinderdagverblijf.
Daarnaast hebben we voor twee tienermoeders werk gevonden zodat ze na school elke dag nog drie uur kunnen werken. Zo kunnen ze geld verdienen en het later investeren in het onderwijs voor hun zoon of dochtertje.
Helaas heb ik drie weken geleden afscheid genomen van Adole Isis, mijn stage zat er op! Wat een raar gevoel was dat. Elke tienermoeder heb ik een fotoboek gegeven met foto´s van het afgelopen half jaar. Ik heb een super tijd gehad en ontzettend veel geleerd. Ik hoop ooit nog eens terug te komen bij Adole Isis.

Mijn andere project waar ik het geld aan wil besteden loopt ook op rolletjes. Drie weken geleden ben ik voor de derde keer tienermoeders uit het zuiden van Quito gaan bezoeken, dit heb ik gedaan zowel op school als bij hun thuis. Van te voren had ik samen met Irene luiers, doekjes, fles en speen gekocht voor twee meiden die net moeder zijn geworden.
Een van de tienermoeders (15 jaar ) neemt haar kindje ( 2 maanden oud) elke dag mee naar school omdat er geen oppas is. Ze is de afgelopen 3 weken niet op school geweest omdat haar kindje veel huilde. Op het moment dat ik er was had ze haar kindje bij. Nadat ze haar kindje uit de klas had gehaald vroeg ik: "Wat is de naam van jouw zoontje"? Hierop zei ze: "die heb ik nog niet. Mijn vader wil geen contact meer met mij omdat ik tienermoeder ben. Ik wil graag de naam van mijn vader maar dat mag niet van hem." Haar moeder is overleden toen zij 6 was. Op dit moment woont ze bij haar tante, die weinig geld heeft en overdag op straat werkt.
Daarnaast zijn we langs gegaan bij een tienermoeder (16 jaar) die drie weken geleden is bevallen en nog op bed lag. Dit meisje is misbruikt en heeft dus ook geen contact met de vader van haar zoontje. Ze woont samen met haar moeder en zus. Drie jaar geleden was de laatste keer dat ze onderwijs volgde. Ze wilt graag studeren maar ook voor haar geldt dat ze geen geld heeft. Ze heeft de cadeautjes met blijdschap in ontvangst genomen.
De school waar deze meiden op zitten of naar toe gaan krijgen dit jaar nieuwe uniformen en iedereen moet dus een nieuw uniform aanschaffen anders mag je niet naar school. Zoals jullie begrijpen hebben deze meiden al zo veel kosten voor hun kind dat ze geen geld hebben voor uniformen. Daarom wil ik die gaan betalen. De uniformen komen in augustus binnen dus ik kan ze niet kopen. Deze taak heb ik daarom opgedragen aan Irene ( mijn Spaans lerares). Ik weet wat de kosten zijn dus ik maak het geld over zodra de uniformen er zijn.
Namens alle tienermoeders super bedankt! Dankzij jullie kunnen zij onderwijs (blijven) volgen!

Jaaaa... En toen.. Toen kwam meneer van Nispen!! Ik was in de 7e hemel , want vijf maanden elkaar niet zien is niet niks. Met een camera en een liefdesballon stond ik hem op te wachten. Van Nispen landde om 23:15 in Quito. Na veel knuffels en wat uurtjes slaap heb ik de volgende dag Quito laten zien en afscheid genomen bij mijn stage.
´S avonds was het plan om naar de jungle te gaan. Jaja zoals jullie lezen " was" want dat was wel even afwachten of we vier dagen Tarzan en Jane konden spelen. We waren vertrokken met de bus om 23:30. Ongeveer twee uur van Quito stopte de bus want we konden niet verder rijden; de weg was afgesloten door het slechte weer want het zou te gevaarlijk zijn. Dus plan A: wachten tot 6:00 ‘s ochtends en dan verder rijden. Toen het klokslag 7:00 was werd besloten dat we terug reden naar Quito...gelukkig had ik de brede schouder van Stef bij waar ik kon uithuilen sniksnik!
Maaaaar (toch) niet getreurd...toen we aankwamen in Quito kwam de organisatie met een geweldig idee. Plan B: Ze wilden onze vliegtickets vergoeden zodat we alsnog konden jeeeeeej snel van die brede schouder af, spring spring de bus terug in! Racen naar t vliegveld, rennen naar de gate en het vliegtuig in. We waren ruim op tijd; wel 2 min voordat we gingen opstijgen. Ik zeg ‘’belangrijke mensen komen altijd als laatst.’’
Na wat uurtjes met vliegtuig, auto en boot kwamen we aan in de Caiman lodge; midden in de Jungle van Cuyabena. We konden die avond met een rustig gevoel in slaap doezelen toen we een aantal kakkerlakken en mestkevers hadden gespot op de slaapkamer. "Voel jij dat gekriebel ook?" Zzzzzzzz snurk Szzzzz " Ben jij dit Stef of is het iets anders?" Zzzzzzz
De opeenvolgende dagen werden de padvinders op tijd weer in de boot verwacht om op verschillende manieren de prachtige, groene jungle te ontdekken, per boot, per voet en per liaan. Verschillende jungle dieren hebben we gespot: apen, vogels, spinnen, slangen en krokodillen. Tijdens de nachttour waren we enthousiast opzoek naar kaaimannen. Ja…enthousiast waren we.. tot het moment dat de kaaimannen rondjes rond de boot gingen zwemmen en ons aan bleven kijken met boze ogen. Op het moment dat ik met mijn camera flitsend een foto maakte wist ik niet hoe snel ik weg wilde zijn! Het weer was erg wisselend. Het ene moment scheen volop de zon en het andere moment zaten we met poncho’s te rillen in de boot. Na vier dagen avonturen beleven in de jungle met een hele gezellige groep was het tijd voor onze tweede bestemming: Peru.

In Lima aangekomen ervoeren we een chaotische stad. Gelijk opgelicht! 147 Sol ( €45) betaald voor een Taxirit van 25 min. We hadden geen flauw benul hoeveel 147 sol was dus stak Stef zijn creditcard al in de automaat. Ja ik weet het, we hadden ons beter moeten voorbereiden.
Toen onze taxi chauffeur ons naar ons hostel had gebracht in Miraflores (beste wijk voor toeristen in Lima) en wij de kamers aan het bekijken waren had hij ondertussen een commissie gevraagd aan de hostel eigenaar omdat hij ons naar het hostel had gebracht, terwijl wij dit hostel toch echt zelf uitgekozen hadden. Welkom in Peruuuuuuuu! Lima is een stad waar de mensen je willen helpen zodra je de Lonely Planet in je handen hebt maar als het om geld gaat het ontzettend corrupt is. Stef was in Lima trouwens een grote attractie. Lokale mensen maakte stiekem foto’s hem omdat hij zo lang is. In de bus lachten veel mensen hem uit omdat de stangen waar je je aan vast kan houden tot zijn oksels kwamen.
Twee dagen later hebben we de drukke stad verlaten en zijn we vertrokken richting het zuiden. Wat een verschil met Lima. Een landschap van zandbergen, weinig groen en veel armoede.
We hadden ons goed voorgenomen om na de oplichting in Peru eerst na te denken over de prijs voordat we gingen betalen. Aangekomen in Pisco werden we meteen het toerisme ingezogen van Islas de Ballestas. We hadden zogenaamd nog maar 5 minuten om de boot te halen naar Islas de Ballestas dus hup.. Weer snel betalen en wachten op de boot.. "Volgende keer denken we echt even rustig na". Overigens waren het prachtige eilanden met zeehonden, pinguïns en vogels waar we langs voerden.
‘S middags zijn we naar Huacachina gegaan. Een prachtig dorp wat gebouwd is bij een oase, genaamd de ‘’Oase van Amerika’’. Er was een mogelijkheid om de zandduinen te ontdekken door middel van buggy rijden om vervolgens naar beneden te surfen met een snowboard. Ondanks het zandhappen was dit super gaaf!
Die nacht hebben we de nachtbus gepakt naar Arequipa. Arequipa ligt in het zuiden van Peru ongeveer 1000 km verwijderd van Lima. Nadat we Arequipa hadden verkend zijn we de volgende dag begonnen aan een tweedaagse trekkingstocht: Colca Canyon. Onderweg naar het startpunt reden we over besneeuwde bergen. We schrokken even want we hadden ons totaal niet voorbereid op sneeuw! Gelukkig reden we verder naar beneden en klaarde het ‘s middags op. En zo konden we met een warme temperatuur van 24 graden beginnen aan onze tocht. We kwamen er al snel achter dat we onze Nikes met enkelsokjes eigenlijk beter konden vervangen voor wandelschoenen.. achjaa hier en daar wat blaren en klieven.. zo gaan die dingen.
Zes uur later kwamen we aan in de oase van Sangalle waar we de nacht doorbrachten in een klein hutje zonder elektriciteit.
Heel leuk helemaal naar beneden lopen maar besef wel dat je de volgende dag om 5:00 uit bed moet om 1100 meter steil naar boven te lopen. Een pittige tocht van 3 uur maar het prachtige landschap maakte alles goed. Eenmaal bovenaan kregen we een heerlijk ontbijt en reden we als een stel fotograferende Japanners terug naar Arequipa. Onderweg zijn we gestopt bij verschillende uitkijkpunten waar onder andere rare vormen in het landschap (terrassen) en grote kloven te vinden zijn. Daarnaast zagen we de prachtige vulkanen van Arequipa waar alpaca’s rondliepen in de kou brrrrr.

Volgende stop: Titicacameer… ja wat een avontuur was dat. Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika. Het ligt tussen Peru en Bolivia op een hoogt van 3812 meter. Met de boot vanuit Puno zijn we twee eilanden gaan bezoeken die op het Titicaca meer liggen. Btw, mutsen en sjaals uit de tas getrokken! Er was een winterse temperatuur rond het vriespunt met een strak blauwe lucht en een lekker zonnetje! Het eerste eiland wat we bezochten was een drijvend eiland wat gebouwd is op rieten bodems. Bijzonder om te zien maar wat een opgezette show. Ze doen net of alsof er zestien lokale mensen op het mini eilandje wonen waarbij Stef en ik maar 2 bedden hebben gevonden..
Vervolgens zijn we naar het eiland Taquile gegaan wat ongeveer drie uur met de boot van Puno af is. De lokale bevolking leeft er vooral van de landbouw en er is geen elektriciteit. Na een wandeling en een heerlijke lunch wilden we terug gaan met de boot. Het weer was inmiddels omgeslagen en het begon hard te waaien waardoor er hogere golven waren. Andere boten vonden het te gevaarlijk om het meer op te gaan maar onze gids zei dat het wel kon. De eerste drie minuten leken ‘’oke’’ te gaan.. maar de golven werden steeds hoger waardoor we met de boot op de golven klapte. Na een harde klap brak een deel van de vooruit van de boot en het water spatte naar binnen. Ik vroeg of we terug konden gaan naar het eiland maar de gids zei dat we nog door konden varen. Als we terug zouden gaan zou het zogenaamd gevaarlijker zijn. We stonden inmiddels al met onze voeten in het water tot dat vervolgens de hele vooruit brak. Het was te gevaarlijk en mensen raakte in paniek! Stef riep kwaad naar de gids: ‘’Go fucking back!!!!!’’ Na enige twijfel draaide de boot om en bereikte we na een half uur met trillende benen weer het eiland. Wat was het ontzettend eng. Terug op het eiland zeiden ze dat we moesten wachten tot het weer beter werd. Niemand wist wat we gingen doen. Een andere gids zei zelfs: ‘’Drink lekker wat bier! Oja en de toiletten zijn de hele nacht open’’. Op de vraag of ze de kustwacht hadden gebeld kregen we geen antwoord. Later kwamen we er achter dat ze dit niet deden omdat de boten onveilig zijn en de mensen die ze besturen geen vaarbewijs hebben.
Uiteindelijk heeft een toerist contact opgenomen met een Peruaans radiostation die vervolgens contact opnam met de politie. De politie kon weinig doen omdat het weer te slecht was, maar ze waren nu wel op de hoogte. Hier waren de gidsen overduidelijk niet blij mee! Tot twee uur ‘s nachts zijn we op het eiland geweest bij lokale mensen thuis. Gelukkig hebben we een bed kunnen veroveren waar we even konden opwarmen. Om 6:00 kwamen we veilig aan met de boot in Puno. We werden wel een half uur van de haven afgezet door de organisatie zodat ze ons ongezien konden afzetten en weer terug konden varen.

Op dit moment zijn we in Cusco om twee dagen te relaxen. Gisteren hebben we de dag afgesloten met een heerlijke massage. De massagetafels zijn niet op Stef zijn lengte gemaakt. Vanuit zijn kuiten lag hij niet meer op de tafel.
Verder lekker de toeristische stad verkend waarbij elk half uur wel een joint, marihuana of wiet wordt aangeboden, dit wijzen we vriendelijk af.
Morgen gaan we beginnen aan de vierdaagse jungle trail naar de Machu Pichu waar we heel veel zin in hebben ondanks de klieven in onze voeten en handen en de spierpijn!

Jajaaa… wat een avonturen maken we weer mee! We zijn volop aan het genieten en de tijd vliegt voorbij. Tot maandag blijven we in Peru waarna we dinsdag verder reizen naar de Galapagos eilanden!

Heel veel liefssssss

Karlijn en Stef (ook wel Stif, Stip, Stefano genoemd)